आत्मानंदमग्न व्योम

आत्मानंदमग्न व्योम
आता उठावे पंख घेवुनी
वेगे भेदावे उंच गगनाला
सुर्यामागे जाउनी लपुन राहावे
लागावा ना मागमूस कुणाला !

भले बेहत्तर राख जाहली
परत फिरुनी यावे धरणीवर
कण कण होवुनी तरंगावे
रानोमाळी बागडणा-या वा-यावर !

स्वप्नात जावूनी वेचावे मोती
भले जागेपणी हाती पत्थर
पत्थारातुनी लेणी कोरीव उठवू
असेल नशीब जरका बलवत्तर !

वेचुनी काटे काढुनी जर
विणावे कलाबुती वस्त्र जरतारी
गोळा करुनी आनंदाचे गाठोडे
फिरावे भूतली सुख सौदागरापरी !

हसतील शहाणे म्हणतील वेडा
तमा कशास कुणाची बाळगावी
दुख मिळाले जरी अपरंपार
बिरुदे म्हणुनी शिरी वागवावी !

फोडुनी खडक उठवाव्या वाटा
पिऊनी सागरा अगस्ती बनावे
जळूनी गेली कुडी तरीही
आत्मानंदात व्योमी उत्तुंग विहरावे !

विजयकुमार.........
२६.०२.२०१०,मुंबई

आग

आग

काळोख असा पसरला
भय दाटले उरी
करिती खेळ आधांतरी
दोरीवर कोल्हट्याच्य पोरी

कुठे जाहले प्रेत
जमले लोक सात
बघे चार खांदेकरी
तीन रडती माघारी

पोरे मंडिती डाव
मुखी प्रौढतेचा भाव
उसन्या आवसानाचा आव
चारी दिशा, मिळेना ठाव

आठ दिशांचे जग
कसा काढणार माग
कोळसे भिजती पावसात
पसरली शरीरात आग

विजयकुमार................

आभाळाउर

आता पश्चाताप व्यर्थ
घडणारे घडुनी गेले
प्राक्तनाचे काटेरी मुकुट
शिरी आता राहिले

अंधारात विरली वाट
डोळ्यांच्या विझल्या ज्योती
कनकाच्या मोहापायी
हाती आली माती

अगम्य होते ते
ज्याचा ध्यास धरला
विचारांच्या जंजाळात
एकटा सहवास उरला

कुठे करावे आता
जखमी मन मोकळे
अघोरी स्वप्नांच्या भयाने
नीज सैरावैरा पळे

बंद जाहल्या वाटा
आता मुक्ती अशक्य
एकाकी आयुष्यात उरले
जहरी जगण्याचे अतर्क्य

अंधारात दिसावा किरण
शरीराची व्हावी माती
फुटुनी आभाळाचे उर
चांदणे पडावे भोवती

विजयकुमार........
१९.०९.२००९,मुंबई

भर वैशाखातला कृष्णमेघ
चांदण्या मोजून सुध्दा हिवाळ्यातल्या
वैराणरात्री सरत नाहीत,
मग दिवस मोजून
आक्रसणारे आयुष्य कसे काय
थांबवणार ?
अमावस्येकडे वळणा-या चंद्रासारखा
चेहरा निस्तेज पडत जातो
मग हूरहूर उरते ती
खोल गर्तेकडे घेवून जाणा-या
अवकाशव्यापी अंताची.
आक्रमक कैफांच्या भुकंपानी
हादरणा-या माड्या एक एक
करत कोसळत जातात
अन
भूसभूशीत जिने पाय
मातकट करत
सा-या जगण्याची धूळदान
करतात,
उरते ते एक धूळट भावना
प्रत्येक सकाळी येणा-या
शिळ्या सूर्यप्रकाशावर
तरंगणारी.
प्रखर उन्हाळ्यात वितळणा-या हिमासारखे
वजन घटत जाते,
त्याचे तनग्रासी भय वजनकाटा
थरथरत दाखवत असतो
मग आरश्यात रोज बदललेला
नवा चेहरा दिसतो,
आयुष्य व्यापणा-या
काळ्याकुट्ट ढगांची वर्तुळे
डोळ्याभोवती रासलीलांचा फेर
धरतात
तेव्हा वैशाखातल्या कृष्णमेघासारखे
एकटे एकटे वाटते.
जीवनरस शोषून सारं
वैफल्यग्रस्त जगणं
हाडांचा सांगाडा करतं
मग हौसेने घेतलेले वासने
शरीरावर,
बुजगावण्यावर पांघरल्या सारखी
वाटतात,
मग Ray Ban चा गॉगल चढवून
बाहेर पडायचं,
कुणालाही न बघता,
बघणारे मात्र सारा बदल टिपत
"टिप्पणी ' देत राहतात
अन
टीपकागदासारखं सारं टिपून घेत
मन गडद होतं,
सारं शरीर काळवंडायला लागतं.
पहाट चुकवायची नाही
अन रात्र गमवायची नाही
सारा पाठशिवणीचा खेळ
खेळावाच लागतो
one side ,
हार तर नित्याचीच
टाळता न येण्यासारखी
मग
कधी तरी ती म्हणते
तू पूर्वीसारखा राहिला नाहीस !
तेव्हा मात्र रात्रभर डोळे
पूर्वरंगाची वाट पाहत
निजेला थारा न देता
जागतात.
कधीतरी मधेच रामप्रहरी डोळा
लागतो,
तिच्या चांदीच्या घंटीची किनकिन डोळे
किलकिले करते,
नवा दिवस बघून मन
हायसं होतं
जाळणारा सूर्य
गोठविणा-या रात्रीची आठवण
देत राहतो
अन
आरसा
बदललेला चेहरा दाखवत
क्रूरहास्य पसरवतो
मग मी
पायाखाली विस्कटलेल्या रांगोळी सारखा
पसरत जातो.
विजयकुमार.........
२६.१२.२००९, मुंबई

मन मावळले गाव

काटा शिरताच थबकली पाउले
कोवळी जाणीव अनवाणी पायास
दूर डोंगरापार धुरलोट उठले
मार्गास लागण्या पडती सायास

कोरडे ओठे सर्पाळ जीभा
मुक्ती दूरस्थ त्राण सरले
सुकले वृक्ष कोवळा गाभा
कोरड्या मातीत बीज पुरले

पदरात माया वस्त्रांची निशाने
कोसळले वासे गवत पसरले
मुक्या मनाचे हृदयी गाणे
तडाग विरुनी कमलदल हलले

बंद राउळे तांडव सभोवाती
उन्हाळ फुफाट्यात तांडे मार्गस्थ
कळपाने सारी सरणे चालती
मेल्या मनाची शरीरे अस्वस्थ

वळसा डोंगराला शरीरे गळतात
वासरांचे रेकणे बैलास फेस
गाभण गाया दुबार चालतात
धुळीच्या लोटात हरवली वेस

विजयकुमार.........

२५.११.२००९, मुंबई